Diejosien, blogs vanuit het hart.

Valentijnsdag

In een kroeg lang, lang geleden....


Ze had hem gevonden, hij stond daar als een soort engel in het licht, haar droomman. Het zou een begin kunnen zijn van een mooie romance. Helaas bleef het bij 1 nacht.


Liefde op het eerste gezicht, ik heb er altijd in geloofd. Nu hoorde ik het laatst ook op tv. Binnen 2 milliseconde weet je of je iemand aantrekkelijk vindt en iemand potentieel is of niet. Dat is dus snel beoordeeld, en is ook wat we tegenwoordig massaal doen als we swipen op Tinder, Badoo, Happy pancake, Paiq, Bumble enzovoort. Want ook ik moet zeggen dat ik eerst kijk naar de foto en dan pas naar het profiel.


Zelf ben ik alweer 7 jaar vrijgezel. En inderdaad ik ben/ was een gebruiker van bovenstaande datingsites. Je hoort soms succesverhalen en hoop doet leven. Ik heb gechat, gedate, gezoend, gevreeën en ik ben zelfs 2 keer verliefd geweest. Helaas leverde het uiteindelijk niet de gewenste relatie op.


Je weet pas als je iemand in de ogen aankijkt of iemand je aantrekt of niet. Een twinkeling, chemie, vuurwerk, het is een gevoel. Iemand kan er leuk uitzien op de foto en een fantastisch profiel hebben maar het is de lichaamstaal en chemie tussen 2 personen die het maakt of breekt.


Zeker in deze Corona tijd is het moeilijk om iemand tegen te komen die je leuk vindt. Het liefst was ik iemand tegen gekomen in het "wild". Ik zou dan knipogen en verlegen weer wegkijken. De kunst van het verleiden is voor een deel weggevallen nu we bijna nergens meer heen mogen. Zo is dat ook bij datingsites. Je gooit je charmes in de strijd met mooie foto’s op je profiel en dan fingers crossed dat iemand je liked. Het kost soms een hoop energie. De manier hoe mensen met elkaar omgaan daar. Het is heel vluchtig, want het ene moment ben je hot en dan weer niet. Gesprekken vallen dood en hup naar de volgende, openingen als "neuken?" of je krijgt een dick pik toegestuurd binnen 3 berichten terwijl je daar niet om vraagt. Je kan het zo gek niet bedenken of ik heb het meegemaakt. Wat voor mannen (vlak sommige vrouwen ook niet uit) zijn dat? Die denken dat, dat aantrekkelijk is. Mijn mond valt regelmatig open. Maar hoop doet leven.


Waar is de romantiek gebleven? Ik heb heimwee naar het spel van de verleiding, de kriebels die je voelt als je iemand ziet, het hunkeren naar iemand. Misschien ben ik wel toe aan de lente.


Jullie mogen best weten dat ik het in deze tijd extra moeilijk heb. Zeker nu met de sneeuw en de avondklok. Er is een verschil tussen goed alleen kunnen zijn en verplicht in je eentje ‘s avonds op de bank zitten. Ik kan daar verdrietig van worden. Zeker omdat ik mijzelf overdag in mijn eentje moet vermaken omdat ik niet werk door Corona. Op een gegeven moment ben ik uit bedacht. Het komt dus voor dat ik het soms even niet meer weet. Maar gelukkig zie ik altijd een lichtje aan het einde van de tunnel. Want na regen komt zonneschijn en er is altijd iets leuks om naar uit te kijken.


Zo kijk ik uit naar Valentijnsdag en ik als hopeloze romanticus hoop dat er dit jaar een kaartje in de bus ligt. Misschien wel van een anonieme liefde. Spannend! En zo niet, blijf ik door swipen voor zolang het nog duurt. Misschien zie ik iemand die ik binnen 2 milliseconden aantrekkelijk vind. ;)


Ik hoop dat we na 2 maart weer een beetje vrijer zijn. En dat we weer vrij mogen bewegen op de tijden dat ons dat uitkomt. Dat winkels weer opengaan en we weer op het terras mogen zitten. Dat het snel lente wordt en wij weer kunnen verleiden in het park, een kroeg, op een festival, de kermis. Some where!!!


En wie weet in de stralen van de zon zie ik hem dan wel staan, en leefde ik ................